Laponia jest wielką, cudowną krainą, przylegającą do wybrzeży mórz Północy. Ciągnie się od jednego morza do drugiego, nawet do trzeciego. Wieńczy cztery państwa - każde z nich chciało mieć jej kawałek dla siebie. (...)
Laponia jest dumną krainą przeciwieństw. W Laponii wszystko musi być wielkie i potężne.
Gdy Laponia chce mieć jezioro, rozlewa bezkresne Inari z tysiącem wysp. Niczym morze niebieszczą się jego otwarte obszary, na dalekich wyspach jeziora spoglądają z pogranicza wody i nieba korony sosen.
Gdy Laponia tworzy pustkowia, to rozpościera niezmierzone tereny bezludne - siedziby mgieł.
Kiedy wyprowadza swoje niezliczone rzeki i strumienie, żłobi długie szeregi progów, przez które przewalają się z hukiem wodospady, tak że niejednokrotnie słyszy się milami nieustanne wołanie pustkowi. (...)
Kiedy Laponia otrzymuje w darze blask słoneczny, to dostaje tak wiele, że jest go wszędzie pod dostatkiem. W pełni lata słońce wędruje nad pustkowiami i tunturi [niewielkie masywy górskie lub zespoły szczytów - przyp. tłum.] przez całe tygodnie, a nawet miesiące. (...)
Kiedy jednak słońce opuszcza Laponię, to wędruje tak daleko, że przez długie tygodnie i miesiące nie widać nawet jego najsłabszego przebłysku. (...) Wówczas wśród ciemności ludzie jęczą jak duchy leśne i trolle tunturi.
Przeczytaj też recenzję Nocnych cieni tunturi: opowieści lapońskich Samuliego Paulaharju.
Tytuł: Nocne cienie tunturi: opowieści lapońskie
Autor: Samuli Paulaharju
Tłumacz: Cecylia Lewandowska
Wydawnictwo: Poznańskie
Wydanie: 1972
0 komentarze:
Prześlij komentarz